Η Θεά στην Προσευχή

Η προσευχή σαν πρακτική, είναι από τις πιο σημαντικές εκφράσεις της πνευματικότητας του ανθρώπου. Προσευχόμαστε στο Πνεύμα, στη Μητέρα ή τον Πατέρα επειδή νιώθουμε ότι υπάρχει “εκεί” μια Δύναμη που μας ακούει, μια Δύναμη που μπορεί να μας παρηγορήσει και να μας καθοδηγήσει. Η Θεά είναι πανταχού παρούσα. Το Πνεύμα διαπερνά τα πάντα διότι πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα πέρα και έξω από αυτό. Όπως βλέπετε χρησιμοποιώ τους όρους Θεά, Μητέρα, Πατέρα και Πνεύμα σαν να είναι όλα ισοδύναμα και η πραγματικότητα είναι ακριβώς έτσι. Οι κατατάξεις και οι λίστες που κάνουμε οι άνθρωποι υπάρχουν μόνο επειδή στην τωρινή μας φάση δε γίνεται να νιώσουμε, (πόσο μάλλον να διανοηθούμε) το μεγαλείο και την έκταση της Ύπαρξης.
Σαν ανθρωπότητα εξελισσόμαστε. Αυτός είναι ο βασικός νόμος του Κόσμου. Έτσι μαζί μας εξελίσσεται και η αντίληψή μας για τα πράγματα. Στην πορεία μας μέχρι τώρα αντιλαμβανόμαστε την προσευχή σαν απεύθυνση. Απευθυνόμαστε σε μια Δύναμη που όπως είπαμε βρίσκεται πάντα κάπου “εκεί”. Έτσι η βάση μας για την προσευχή είναι ο διαχωρισμός. Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό διότι είμαστε άτομα. Προσδιορίζουμε τον εαυτό μας σαν κάτι ξεχωριστό από τους άλλους. Έτσι, βασισμένοι πάνω στην εμπειρία μας, “ντύνουμε” το Πνεύμα, τον Θεό με μια ατομικότητα για να μπορέσουμε να συσχετιστούμε μαζί του.

Στον Κύκλο όμως που ανοίγεται εμπρός μας, στη νέα εποχή η αντίληψη της ανθρωπότητας για το Θείο ανοίγεται. Η Θεά είναι το Υπέρτατο Πρόσωπο που ενυπάρχει μέσα στα πάντα. Δεν υπάρχει κάποιος Θεός που να διαφεντεύει την ύπαρξη από κάπου “έξω”. Έτσι στη Νέα Εποχή ο άνθρωπος καλείται να προσευχηθεί πλέον όχι σαν δούλος προς κάποιον Κύριο αλλά σαν μέρος της Ύπαρξης προς την ίδια την Ύπαρξη.
Η προσευχή απευθύνεται στην Ύπαρξη, στην καρδιά του κάθε όντος. Αγγίζει όλες τις χορδές που πάλλονται μαζί σε μια μεγάλη συγχορδία, αυτή της Ζωής. 
Δεν υπάρχει η αγωνία μιας “σωτηρίας” αλλά η ηρεμία μιας αληθινής επικοινωνίας.
Την προηγούμενη εποχή κυριάρχισε η αντίληψη ότι ο κόσμος έπρεπε να “σωθεί” από κάτι. Αυτό δημιούργησε μια πίεση και ένα πνευματικό άγχος που διαπέρασε όλη τη ζωή και την κουλτούρα μας. Ο άνθρωπος έγινε ένα νευρασθενικό ον που έπρεπε να ακολουθήσει κάποιους “κανόνες” για να μπορέσει να “σωθεί”. Παντού έβλεπε εχθρούς και πειρασμούς. Πάλευε με όπλο την προσευχή ενάντια σε “κάτι” ή “κάποιον” που τον επιβουλεύονταν και προσπαθούσε να λυτρώσει το πνεύμα του από την “αμαρτωλή” σάρκα του ή στην καλύτερη περίπτωση από τους πειρασμούς του κόσμου αυτού. Αν και αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση (διότι αυτή η οπτική εμπεριέχει σπέρματα αλήθειας) εν τούτοις τοποθετεί την προσευχή σε ένα πλαίσιο αγωνίας.
Έχουμε ανάγκη πλέον να περάσουμε σε μια άλλη αντίληψη περί προσευχής. Έχουμε ανάγκη να απαλύνουμε την αγωνία αυτή. Η προσευχή μπορεί να γίνεται απαλά, σαν να κρατάμε ένα φτερό. Απλή αποδοχή της Ύπαρξης, εμπιστοσύνη στο Σχέδιο και κατανόηση της Συνεργασίας όλων των μερών, από την απλή πέτρα μέχρι τον Φωτεινό Δάσκαλο-Τσοχάν. Όλοι μαζί υφαίνουμε το πέπλο της Θεάς, το πέπλο της ίδιας της Ύπαρξης.

---